Zasada festiwalu od początku była bardzo prosta: każdy dzień Dialogu to dwa dialogujące ze sobą spektakle, które łączy temat, estetyka, kierunek inscenizacyjnych eksperymentów etc. Początkowo pary te składały się z jednego spektaklu polskiego i jednego zagranicznego, z czasem kwestia „pochodzenia” straciła na znaczeniu na rzecz tematów i problemów poruszanych w spektaklach. Konfrontacja teatrów z różnych części Europy i świata Dialog przekształciła się w opowieść o najważniejszych problemach współczesności z perspektywy artystów pochodzących z różnych kultur i różnych tradycji teatralnych.

Dialog-Wrocław od początku był zatem nie tylko miejscem prezentacji spektakli teatralnych, ale przede wszystkim przestrzenią wolnej wymiany poglądów i dyskusji na tematy związane ze współczesnością. Artyści i intelektualiści zapraszani do udziału w festiwalu, wychodząc od spektakli teatralnych próbowali odpowiadać na podstawowe z perspektywy naszej koegzystencji społecznej pytania: kim jesteśmy? dokąd zmierzamy? czego się boimy? czemu powinniśmy się przeciwstawiać? Festiwal konsekwentnie promował artystów poszukujących, którzy w swoich, często awangardowych i wywrotowych spektaklach udowadniali żywotność teatru jako dziedziny sztuki, zaś dotykając trudnych, często bolesnych zagadnień, zwracali uwagę na to, że teatr jest ważnym elementem debaty publicznej.

Dzięki Festiwalowi Dialog-Wrocław do Polski trafili, często po raz pierwszy, najwybitniejsi twórcy światowego teatru, m.in. Christoph Marthaler, Oskaras Korsunovas, Robert Wilson, Antônio Araújo, Árpád Schilling, Luk Perceval, Alvis Hermanis, René Pollesch, Simon McBurney, Johan Simons, Andreas Kriegenburg, William Kentdrige, Rabih Mroué, Ivo van Hove, Dmitrij Krymov, Romeo Castellucci, Emma Dante, Oliver Frljić, Alain Platel, Susanne Kennedy, Brett Bailey. Na festiwalu swoje spektakle prezentowali najważniejsi twórcy polskiego teatru, m.in. Krystian Lupa, Krzysztof Warlikowski, Grzegorz Jarzyna, Jerzy Grzegorzewski, Jan Klata, Grzegorz Bral, Paweł Miśkiewicz, Michał Zadara, Barbara Wysocka, Radosław Rychcik. Wszyscy ci artyści tworzą teatr nie tylko oryginalny formalnie, ale również – a może przede wszystkim – taki, który sprawia, że jest on ważną dla widzów przestrzenią spotkania i konfrontacji.

Od początku swojego istnienia festiwal ulegał znaczącym zmianom, tak jak zmieniały się realia społeczne i polityczne w Europie i na świecie. Starał się jednak trzymać rękę na pulsie tych zmian, próbując poprzez teatr i w teatrze znaleźć odpowiedź na pytanie, w jakim świecie żyjemy i co może nas czekać w niedalekiej przyszłości. Niezmiennie najważniejszym zadaniem festiwalu jest tworzenie warunków do spotkania i konfrontowania się z teatrem, który jest czymś zdecydowanie więcej niż tylko doznaniem estetycznym.

Dialog–Wrocław to festiwal autorski. Po dwóch dekadach kierowania festiwalem Krystyna Meissner jako swego następcę wskazała Mirosława Kocura. Nowa edycja Festiwalu Dialog–Wrocław, kontynuując wizje Krystyny Meissner, zmienia nieco formułę. Kocur, profesor Uniwersytetu Wrocławskiego, proponuje rozpocząć festiwal od wykładu wybitnego uczonego, by wskazać na przenikanie się współczesnej sztuki i nauki, a także ujawnić nieoczywiste i niebanalne konteksty znakomitych spektakli, prezentowanych w trakcie festiwalu. Zaprosił też wybitnych naukowców do medytacji nad rolą nowych technologii w tworzeniu artystycznych symulacji. Spotkanie z teatrem trwa.