Ministerstwo Kultury świętuje 100 lat istnienia
„Dziękuję wszystkim ludziom kultury i sztuki za ich pracę”. Ministerstwo Kultury świętuje 100 lat istnienia
- Stulecie istnienia MKiDN jest okazją do tego, żeby podziękować wszystkim ludziom polskiej kultury i sztuki za ich pracę - powiedział w środę wicepremier, minister kultury Piotr Gliński. To jest moja powinność, żeby także cieszyć się z tego, że poziom polskiej kultury jest wysoki - dodał. Podczas uroczystości minister kultury, wiceministrowie oraz dyrektor generalny zakopali na terenie MKiDN „kapsułę czasu”. Znalazły się w niej m.in. wspólna fotografia pracowników, dekret o utworzeniu Ministerstwa Sztuki i Kultury, plakat filmu „Niepodległość” czy kopia aktu erekcyjnego Muzeum Historii Polski.
Dziękuję ludziom polskiej kultury, wszystkim ludziom polskiej sztuki za ich pracę”
- Mija sto lat od 5 grudnia 1918 r., kiedy Naczelnik Państwa Józef Piłsudski wydał dekret o utworzeniu Ministerstwa Sztuki i Kultury. To jest oczywiście okazja, żeby spojrzeć w przeszłość, spojrzeć na te sto lat - powiedział wicepremier Piotr Gliński.
Dodał, że gdy przeczytamy dekret o utworzeniu ministerstwa zauważymy, że zakres obowiązków w nim zawarty "niewiele się różni od obowiązków, które w tej chwili" spoczywają na MKiDN.
Podkreślił, że tego rodzaju rocznica, jak 100-lecie istnienia, jest "zawsze okazją do tego, żeby podziękować wszystkim ludziom polskiej kultury, wszystkim ludziom polskiej sztuki za ich pracę, za tworzenie instytucji, za dbałość o to, żeby te instytucje pracowały na jak najwyższym poziomie". "Za co serdecznie wszystkim dziękuję" - powiedział wicepremier.
- To jest moja powinność, żeby także cieszyć się z tego, że poziom polskiej kultury jest wysoki, że poziom naszych instytucji jest wysoki - zaznaczył prof. Gliński.
Fotografia pracowników, dekret, prasa, plakat filmu „Niepodległość”
100-lecie MKiDN było też okazją do podsumowania najważniejszych osiągnięć resortu. Minister kultury, wiceministrowie – Jarosław Sellin, Magdalena Gawin, Paweł Lewandowski oraz dyrektor generalny Jarosław Czuba umieścili w kapsule czasu przedmioty, które są symbolami naszej działalności. To wspólnego zdjęcia pracowników MKiDN, plakat filmu Niepodległość, dekret o utworzeniu Ministerstwa Sztuki i Kultury, Rekomendacja Warszawska, schemat organizacyjny i regulamin, podsumowanie 3 lat MKiDN, kopia aktu erekcyjnego Muzeum Historii Polski, prasa, materiały na nośnikach elektronicznych, logo Programu „Niepodległa”.
Dekret o powołaniu Ministerstwa Sztuki i Kultury
Polska kultura i sztuka były jednymi z czynników, które pozwalały zachować polskość pod zaborami. Od kiedy pojawiła się nadzieja na odzyskanie niepodległości zaczęto myśleć o sposobach ich ochrony. W efekcie specjalnym dekretem 5 grudnia 1918 roku powołano Ministerstwo Sztuki i Kultury. Było ono dowodem jak dużą wagę do tych dziedzin życia przykładano w czasach II Rzeczypospolitej.
W artykule drugim Dekretu o utworzeniu Ministerstwa Sztuki i Kultury zapisano, że „do Ministra Sztuki i Kultury należy zawiadywanie i opieka nad sztuką, literaturą piękną, zabytkami, muzeami sztuki, teatrami i wykształceniem estetycznem narodu”. Podpis pod dokumentem złożyli: Naczelnik Państwa Józef Piłsudski, Prezydent Ministrów Jędrzej Moraczewski, Minister Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego Ksawery Prauss i nowo powołany Minister Sztuki i Kultury Medard Downarowicz.
Tuż po odzyskaniu niepodległości, w 1918 roku, najważniejszym zadaniem stojącym przed służbami było zinwentaryzowanie i sprowadzenie do kraju zabytków polskiej kultury rozrzuconych po całym świecie. Skatalogowano setki tysięcy takich obiektów i otoczono je opieką powoływanych konserwatorów zabytków kultury i sztuki. Ich zadaniem była ochrona zbiorów przed zniszczeniem, zużyciem czy wywiezieniem za granicę. Jednocześnie prowadzono starania o odzyskanie dzieł zagrabionych w wyniku działań wojennych i zawirowań historycznych.
W kraju rozpoczęto proces tworzenia instytucji kultury. Zaczęły powstawać zbiory sztuki przeznaczone dla szerokiego kręgu odbiorców. Poza granicami kraju, już w czasie zaborów, słynne polskie kolekcje istniały m.in. na zamku w Montrésor, w Bibliotece Polskiej w Paryżu, na zamku w Rapperswilu. W Krakowie i Lwowie działały Muzea Narodowe. Wkrótce dołączyły do nich kolejne obiekty. W stolicy Małopolski, w 1934 roku, rozpoczęto budowę nowoczesnego gmachu muzealnego zaprojektowanego przez Adolfa Szyszko-Bohusza. Z kolei w Warszawie, zrealizowano (ostatecznie w 1938 roku) monumentalny budynek Muzeum Narodowego według projektu Tadeusza Tołwińskiego w stylu tzw. nowego klasycyzmu. Powołano także Bibliotekę Narodową, która miała zgromadzić każdą książkę i każdy artykuł napisany przez Polaków lub o Polakach.
II Rzeczpospolita zadbała również o możliwość kształcenia talentów plastycznych i muzycznych swoich obywateli. Za czasów zaborów warsztat można było doskonalić bez cenzury jedynie za granicą. W niepodległej Polsce edukację artystyczną zapewniały otwierane szkoły artystyczne. Państwo nierzadko pełniło rolę mecenasa polskich artystów. Organizowano także wydarzania kulturalne dostępne dla obywateli.
Początkowo Ministerstwo Sztuki i Kultury było osobną jednostką, od 1922 roku departamentem, a od 1931 roku wydziałem Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego. Zakres zadań resortu określono dekretem Rady Regencyjnej o opiece nad zabytkami sztuki i kultury z 31 października 1918 r. 10 lat później wydane zostało nowoczesne i precyzyjne Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 6 marca 1928 r. o opiece nad zabytkami. Za zabytki uznano przedmioty mające „wartość artystyczną, kulturalną, historyczną, architektoniczną i paleontologiczną i zasługujące wskutek tego na zachowanie”. W okresie międzywojennym kierownikami resortu byli tak znani działacze jak: Medard Downarowicz, Maciej Rataj, Julian Fałat czy Zenon „Miriam” Przesmycki.
Przez 20 lat niepodległości ludzie resortu kultury i sztuki pielęgnowali dziedzictwo narodowe. Dbali o rozwój estetyczny Polek i Polaków, zabiegali o zwrot pamiątek polskiej przeszłości, skatalogowali i opisali setki tysięcy zabytków polskości, tak w kraju, jak i zagranicą. Dzięki ich pracy było możliwe powstanie ważnych instytucji kultury, dokumentów i zbiorów, z których korzystamy do dziś.
