Szkice składające się na książkę stanowią (zgodnie z podtytułem) próbę spojrzenia na współczesne problemy, takie jak zanik pewnych cnót (rycerskości, honoru, męstwa), wzmagające się zjawisko samotności, pandemia czy atrofia przeżywania Boga – z perspektywy nienowoczesnej właśnie.

Autor przygląda się zatem trapiącym obecnie ludzkość bolączkom niejako oczyma dawnych mędrców, filozofów, mnichów, eremitów, proroków i apostołów, wsłuchując się, jakich odpowiedzi, wskazówek, porad i pocieszeń udzielali oni, aby zaradzić podobnym do naszych zgryzotom swoich własnych czasów. Książka stanowi więc zbiór rozważań dotyczących tej podstawowej kwestii: czy Ci dawni pisarze mają nam wciąż coś do powiedzenia? Czy duchowe lekarstwa przez nich zalecane mogą uzdrawiać także i współczesnego człowieka? A jeśli nie uzdrawiać w pełni, to przynajmniej postawić trafną diagnozę jego licznych chorób?

Kilka słów o autorze:

Bartosz Jastrzębski (ur. 1976) – doktor habilitowany kulturoznawstwa, profesor Uniwersytetu Wrocławskiego, pisarz, filozof, etyk, reportażysta, wykłada w Instytucie Dziennikarstwa i Komunikacji Społecznej Uniwersytetu Wrocławskiego^.

Interesuje się pograniczem filozofii, teologii, antropologii i literatury, a także historią kultury oraz poszukiwaniami duchowymi i religijnymi. W 2012 roku otrzymał, wraz z Jędrzejem Morawieckim, Nagrodę im. Beaty Pawlak za książkę Krasnojarsk zero. W 2016 roku opublikował tom esejów Ostatnie Królestwo: Szkice teologiczno polityczne, za które uhonorowango go nagrodą Feniksa. W 2017 roku ukazała się jego książka poświęcona zagadnieniom filozofii religii pt. Vestigia Dei, nominowana do nagrody im. Józefa Mackiewicza. Nominację do tej nagrody uzyskała również jego kolejna książka Światło Zachodu. W 2020 roku wydał tom korespondencji z Krzysztofem Doroszem pt. Listy o wolności i posłuszeństwie.

Obecnie zajmuje się przede wszystkim konserwatywną myślą filozoficzną i społeczną oraz jej związkami z teologią i filozofią religii.