Książka opisuje dzieje kociego żywota z perspektywy głównego bohatera, toskańskiego kota o imieniu Nero Corleone. Kotek jest Włochem przesiedlonym do Niemiec, jego właściciele są typowymi mieszkańcami Kolonii, a Nero pochodzi z włoskiej wsi. Nero, całkiem czarny kotek z jedną białą łapką, potrzebował zaledwie sześciu tygodni, żeby zostać szefem zagrody w pewnej włoskiej wiosce. Nero nie bał się niczego ani nikogo!!! Nie odczuwał najmniejszego strachu nawet przed Robertem i Izoldą, niemieckim małżeństwem z Kolonii nad Renem, którzy mieszkali w czasie wakacji w domku na wzgórzu. Nero zdawał sobie sprawę, że jego talenty w tym wiejskim obejściu po prostu się marnują. Uznał, że w Kolonii będzie lepiej.

To tam toczy się prawdziwe życie… „Nero Corleone” czyta się z rosnącym apetytem, odkłada – ze smakiem wspaniałej przygody, który towarzyszy nam, ilekroć wspominamy tę miniaturę.

Fenomenem „Kociej historii” pozostaje fakt, że jest ona także uwielbiana przez dorosłych. Napisana z ogromnym wdziękiem, bez nachalnej dydaktyki, z uroczym poczuciem humoru, dyskretnie przywodzi na myśl schemat średniowiecznych opowieści rycerskich. Czytając tę uroczą opowieść stajemy się poniekąd świadkami narodzin legendy we współczesnym lombardzkim gospodarstwie. Na uwagę zasługują także wspaniałe ilustracje uznanego niemieckiego grafika i ilustratora – Quinta Buchholza, sprawiające, że książkę tę nie tylko znakomicie się czyta, ale również z przyjemnością bierze do ręki. Ponadto utwór ukazał się jako książka czytana w interpretacji autorki.