W pierwszych zdaniach Ranko Matasović daje do zrozumienia, że historia pierworodnego z dziewięciorga dzieci jest mu bardzo bliska, dlatego spróbuje ją zrekonstruować na podstawie „fragmentów wspomnień tych, którzy go znali”.

W powieści poznajemy perspektywy różnych postaci-narratorów (żony, cioci, synów, lekarzy, przyjaciół, kochanki...), którzy przedstawiają szczegóły z życia Radovana Mareticia – od lat 30. XX wieku do końca stulecia. Można ją czytać jako sagę, rozpoczynającą się wyjazdem młodego i chorego chłopca z Osijeku na poważną operację nerek do szpitala Rebro w Zagrzebiu. Można ją też traktować jako zapis chorwackiej historii – od czasów rządów Pavelicia, poprzez reżim komunistyczny, aż po nowe idee narodowo niepodległego państwa – albo jako powieść o bohaterze ponurym, tęsknym, niemal odrętwiałym, cierpiącym z powodu izolacji, samotności i niemożności odnalezienia się.

Nieprzebudzony domyka powieściowy kolaż o relacjach międzyludzkich, o wpływie jednych na los drugich, o czasie, w którym jeden system polityczny został zastąpiony przez inny, o sposobach przetrwania i dostosowania się do obowiązujących konwencji społecznych. Tak skomponowana historia odbiega od utartych klisz powieści fikcyjnej i oferuje czytelnikowi ciekawą lekturę o charakterystycznym stylu.

Na podstawie recenzji Heleny Sablić Tomić