Książka przynosi szczegółowe omówienie wczesnego okresu funkcjonowania kina w Japonii, zwłaszcza procesów formowania się i profesjonalizacji branży filmowej, oraz prześledzenie relacji zachodzących między kinem a szerszymi zjawiskami kulturowymi, społecznymi i politycznymi, jakie wystąpiły w Japonii od chwili zarzucenia przez jej władze w połowie XIX w. ponad dwustuletniej restrykcyjnej polityki izolacji i otwarcia się kraju na wpływy zachodnie.

 

W stosunku do tradycyjnych historii kinematografii narodowych, w tym historii kinematografii japońskiej, pracę tę cechuje większy nacisk na różnorodne pozafilmowe konteksty. Rzecz jasna niniejsza książka pozostaje w spektrum historii kina, toteż trzon narracji stanowi opowieść o przedsiębiorcach filmowych, reżyserach, wytwórniach, filmach, gatunkach i innych składowych tradycyjnej historiografii kina, zaakcentowano w niej jednak takie kwestie, jak zbieżność retoryki organizatorów pionierskich projekcji filmowych z ideologią „cywilizacji i oświecenia” (bunmei kaika), rola japońskich mediów w relacjonowaniu i interpretowaniu I wojny chińsko-japońskiej (1894–1895) i wojny rosyjsko-japońskiej (1904–1905), relacje między branżą filmową a innymi sektorami przemysłu rozrywkowego czy wczesne próby wykorzystania przez władze kultury popularnej, w tym kina, w celach edukacyjnych i politycznych.