Instytut Literatury z Krakowa w swojej filozofii ma promowanie i publikację wartościowych książek z literatury współczesnej - poezji, prozy czy eseju. Przedstawiamy plon ogłoszonego wiosną 2020 r. konkursu, który miał na celu wyłonić najciekawsze artystyczne świadectwa czasu pierwszej fazy pandemii. Pierwszy tytuł z serii Dzienniki pandemiczne" to "Świat w grupie ryzyka", Walerego Butewicza, Jacka Adamczyka i Miłosza Tomkowicza.

Największy lęk, ale i fascynację, rodzi to, co nieznane – dlatego wiosenny atak epidemii i związane z nim zamknięcie było doświadczeniem tak dojmującym. Seria Dzienników Pandemicznych Instytutu Literatury, która właśnie się ukazała, to zapis zróżnicowanych przeżyć niezwykle trudnego czasu, materiał o wadze niebagatelnej zarówno pod względem artystycznym, jak i socjologicznym.

Prawie rok mija już od wykrycia pierwszych zakażeń i wprowadzenia pierwszych obostrzeń. Teraz, mierząc się z kolejną, jeszcze bardziej dotkliwą falą pandemii, wciąż pełni niepewności, ale bogatsi już o doświadczenia minionych miesięcy, za sprawą Dzienników pandemicznych możemy przypomnieć sobie, jakie lęki, rozterki i nadzieje towarzyszyły nam przed rokiem. Właśnie po to, aby je uchwycić i móc opisać przeobrażenia świata w momencie ich dokonywania się, Instytut Literatury ogłosił wtedy konkurs Dziennik pandemiczny, na który nadesłano aż 260 prac. Najlepsze z nich właśnie ukazały się drukiem.

Świat w grupie ryzyka Walerego Butewicza (ur. 1983), Jacka Adamczyka (ur. 1958) i Miłosza Tomkowicza (ur. 2000) zawiera trzy zwycięskie dzieła. Błyskotliwe, pełne czarnego humoru aforyzmy, erudycyjna, autoanalityczna proza, zaskakujący poemat covidowy - prace docenione przez jury eksploatują formę dziennika na odmienne sposoby, ale łączy je wartość artystyczna, żywiołowy język oraz intelektualna śmiałość reprezentujących trzy różne generacje pisarzy.

 

Nota o książce:

Błyskotliwe, pełne czarnego humoru aforyzmy, erudycyjna, autoanalityczna proza, zaskakujący poemat covidowy – Świat w grupie ryzyka zawiera zwycięskie prace konkursu Dziennik pandemiczny autorstwa Walerego Butewicza (1983), Jacka Adamczyka (1958) i Miłosza Tomkowicza (2000). Prace docenione przez jury eksploatują formę dziennika na odmienne sposoby, ale łączy je wartość artystyczna, żywiołowy język oraz intelektualna śmiałość reprezentujących trzy różne generacje pisarzy.

 Walery Butewicz

"Wnosi do literatury polskiej własne brzmienie, własny dow­cip językowy, nowe słowa, pewne rekonstrukcje. Tekst faluje, nabiera mocy, słabnie, aby znów się wznieść. Skrzy się od akcentów i zwrotów akcji. Świat [jest] pandemiczny nie tylko z powodu koronawirusa.
Utwór Walerego Butewicza to dzieło niewielkie, ale wybitne." - prof. dr hab. Piotr Müldner-Nieckowski

 Jacek Adamczyk

"Oto najważniejsza cecha tej prozy – wodzenie czytel­nika za nos po to, aby się nauczył niedawania się za nos wodzić. Mamy więc atrakcyjne przeglądy lektur, koncepcji, pomysłów i braków pomysłu, ale autor nam te atrakcje sprowadza do sygnałów, niczego nie rozwija dalej niż potrzebna aluzja.
Proza to więc trudna, ale i wciągająca. Czujemy, że wchodzimy do Sezamu. Znakomity utwór, choć stawiający czytelnikowi solidne wymagania." - prof. dr hab. Piotr Müldner-Nieckowski

 Miłosz Tomkowicz

"Nadał opowieści o pierwszych miesiącach pandemii w Polsce postać serii układających się w spójny poemat wierszy. Sprawnie łączy frazy i tematy zaczerpnięte z przekazów medialnych dotyczących rozwoju korona­wirusa w Polsce i na świecie z motywami biblijnymi i mową potoczną. Sięga po anegdotę, odwołuje się do technik reportażowych, żongluje konwencjami językowymi. Umiejętnie posiłkuje się przy tym graficznymi środkami zapisu.
Z całości zaś przebija aura wszechogarniającej rozpaczy, przeczucia chaosu wynikającego z rozpadu dotychczasowego spójnego obrazu świata." - dr hab. Roman Bobryk

Podoba mi się, kupuję: