nowy korbut a serce w bojlerze.

dokąd leziesz? – pytają mnie

chłopcy z mojej wsi.

ja piszę reportaże o stanie polskiej wsi,

o stanie czeskiej wsi,

gdzie łażą czeskie psy.

nowy korbut a serce w pegieerze,

bibliografia polskiej wsi.

ciepło w kozie i w bojlerze,

Szalejowie – wybacz mi,

kastorze i polluksie – psy,

wybaczcie mi.

gdy pisałem reportaże,

bibliografię polskiej wsi,

na śmierć w niej zapomniałem

uwiecznić moje ćmy,

z wielisławia wielkie ćmy,
ze ścinawki piękne ćmy.

 

 

polskie wsie

zlepione wyciem
umaczane w błocie

polskie wsie

zabobonne i bogobojne
przyodziane w widły waciak

polskie wsie

głosują na polskę b
nie segregują śmieci nie

polskie wsie

płaskie jak ziemia na której leżą
jak ziemia w którą wierzą

polskie wsie

mordowały żydów
nie zabiły jezusa

 

brona

to mogło wydawać się niemożliwe, acz
stało się –
brona przebiła człowieka. niby bolesne, a
natychmiastowe. niby nic, a coś.
to stało się na wolanach w kotlinie kłodzkiej,
gdy nikt nie patrzył. gdzieś w oddali ktoś malował płot,
ktoś zakładał lampę światłoczułą. przed i po
trwała długa, niespieszna cisza,
na chwilę zakłócona krótkim, metalicznym
zgrzytnięciem. nikt nie szepnął najmniejszego
horror. można się było tego
nie spodziewać. niby mechanizm to pozornie
prosty: brona spada – człowiek umiera. tak
oczywiste, a tyle kłopotów. bo i mnóstwo wątpliwości
rozsnutych wokół. czy to jeden z tych momentów, gdy
przedmioty mają dość bezpańskiej reifikacji? dlaczego padło
właśnie na wolany?
nieznana jest odpowiedź.
nieznane są fakty. wiadomo jedno –
ci, którzy potem tamtędy szli,
widzieli tylko uciekające psy.

te psy to my