Odszedł Piotr Bratkowski

Odszedł Piotr Bratkowski

Odszedł Piotr Bratkowski

Udostępnij

Poeta, pisarz, publicysta, krytyk literacki Piotr Bratkowski zmarł we wtorek rano. O jego śmierci poinformowała rodzina w mediach społecznościowych.

Dzisiaj rano odszedł od nas ukochany mąż, tata, dziadek i teść Piotr Bratkowski. Twoja dobroć, mądrość, uczciwość oraz niemierzalna inteligencja i błyskotliwość zostaną na zawsze w naszych sercach i głowach. Potrzebujemy czasu i spokoju, żeby poradzić sobie z tą stratą. Z góry dziękujemy za każdą ciepłą myśl i dobre słowo. Prosimy o niedzwonienie z kondolencjami. Będziemy informować o sprawach związanych z pogrzebem. Strasznie smutni, Żona, synowie, wnuki” - taki post pojawił się w wtorek po południu na facebookowym profilu Piotra Bratkowskiego.

Piotr Bratkowski urodził 11 kwietnia 1955 r. w Warszawie. Był synem Jana Bratkowskiego, aktora i reżysera, oraz Anny z domu Karczewskiej, dziennikarki - m.in. zastępczyni redaktora naczelnego tygodnika „Po Prostu”. Maturę zdał w V Liceum Ogólnokształcącym im. ks. Józefa Poniatowskiego w 1973 r. Następnie studiował filologię polską na Uniwersytecie Warszawskim - magisterium uzyskał w 1977r.

Debiutował w 1972 r. wierszami wygłoszonymi w Teatrze Stara Prochownia, jako przerywnik w monodramie Wojciecha Siemiona „Jak to było naprawdę”, natomiast w druku - w 1974 r. w tygodniku „Kulisy” nr. 46 - artykułem o Andrzeju Bursie pt. „Opowiedzieć świat od początku”. W tym samym roku - jak podaje na stronie Instytut Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk - został współzałożycielem efemerycznej grupy poetyckiej „Argo” (istniała do początku 1975 r.), a następnie członkiem grupy poetyckiej „Moloch”. Drukował m.in. na łamach czasopism: „Nowy Wyraz”, „Literatura”, „Radar”, „Tygodnik Kulturalny”. Współpracował z wydawnictwami drugiego obiegu m.in. „Pulsem” (1978–79) - pod pseud. Agnieszka Lwowska; „Zapisem (1979), „Wezwaniem” (1982, 1984), „Tygodnikiem Mazowsze Solidarność” (1984, 1986) - pod pseud. Marek Mokotowski; i „bruLionem” (1989). W 1980 r. został przewodniczącym Koła Młodych przy Oddziale Warszawskim Związku Literatów Polskich.

W 1989 r. został laureatem Nagrody Artystycznej Młodych im. Stanisława Wyspiańskiego oraz członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich.

W latach 1990–93 z ramienia Komitetu Obywatelskiego „Solidarność” pełnił funkcję radnego warszawskiej dzielnicy Żoliborz. W latach 1990–91 był członkiem Rady Krajowej Ruchu Obywatelskiego Akcja Demokratyczna (ROAD), a po rozpadzie tej partii członkiem zarządu i rzecznikiem Ruchu Demokratyczno-Społecznego (RD-S; 1991-92).

W latach 1992–93 pełnił funkcję doradcy prezesa Komitetu ds. Radiofonii i Telewizji - był nim wówczas reżyser filmowy Janusz Zaorski.

Wiersze, recenzje i artykuły Bratkowski publikował m.in. na łamach czasopism „Po prostu” (1990) i „Krzywe Koło Literatury” (1991). W 1991 r. został redaktorem naczelnym dwutygodnika młodych „Atak” (wyszły dwa numery), a w 1992 r. - sekretarzem redakcji „Obserwatora Codziennego” (ukazywał się od lutego do maja). W 1992 r. podjął pracę w „Gazecie Wyborczej”.

W latach 1997–2002 i 2014–16 był członkiem jury Nagrody Literackiej Nike. W 2002 r. związał się z tygodnikiem „Newsweek” - m.in. kierował działem społecznym, był publicystą działu kulturalnego, a od 2011 r. redaktorem działu kultury.

„Brzmi sucho, ale to był naprawdę Człowiek-instytucja; znał wszystkich wielkich i znaczących dla historii nie tylko kultury. I wszyscy Go znali i wszyscy cenili. Nie tylko za erudycję, znakomite pióro, ale za to, że był po prostu Dobrym Człowiekiem” - napisał Waldemar Kumór we wspomnieniu opublikowanym na stronie „Newsweeka”.

W 2004 r. Piotr Bratkowski został współzałożycielem Stowarzyszenia Miłośników Kryminału i Powieści Sensacyjnej „Trup w szafie” i do 2015 r. był jurorem Nagrody Wielkiego Kalibru dla najlepszej polskiej książki kryminalnej lub sensacyjnej przyznawanej przez to Stowarzyszenie.

W 2010 r. otrzymał nagrodę Pikowy Laur, przyznawaną przez Polską Izbę Książki za najlepsze prasowe publikacje promujące czytelnictwo.

Wydał m.in. tomiki poezji: „Strefa skażeń” (1983), „Nauka strzelania” (1990), powieść „W stanie wolnym” (1983). Ostatnią jego książką była powieść autobiograficzna pt. „Mieszkam w domu, w którym wszyscy umarli (2020).

Był kibicem piłkarskim FC Barcelony, Rayo Vallecano Madryt i Polonii Warszawa.

źródło: PAP

Udostępnianie informacji PAP - klauzula informacyjna


Komentarze

Komentując naszą treść zgadzasz się z postanowieniami naszego regulaminu.
captcha

Poinformuj Redakcję

Jeżeli w Twojej okolicy wydarzyło się coś ciekawego, o czym powinniśmy poinformować czytelników, napisz do nas.

Twoich danych osobowych nie udostępniamy nikomu, potrzebujemy ich jedynie do weryfikacji podanej informacji. Możemy do Ciebie zadzwonić, lub napisać Ci e-maila, aby np. zapytać o konkretne szczegóły Twojej informacji.

Twoje Imię, nazwisko, e-mail jako przesyłającego informację opublikujemy wyłacznie za Twoją zgodą.

Zaloguj się


Zarejestruj się

Rejestrując się lub logując się do Portalu Księgarskiego wyrżasz zgodę na postanowienia naszego regulaminu.

Zarejestruj się

Wyloguj się