Odszedł Piotr Bratkowski

Poeta, pisarz, publicysta, krytyk literacki Piotr Bratkowski zmarł we wtorek rano. O jego śmierci poinformowała rodzina w mediach społecznościowych.

Dzisiaj rano odszedł od nas ukochany mąż, tata, dziadek i teść Piotr Bratkowski. Twoja dobroć, mądrość, uczciwość oraz niemierzalna inteligencja i błyskotliwość zostaną na zawsze w naszych sercach i głowach. Potrzebujemy czasu i spokoju, żeby poradzić sobie z tą stratą. Z góry dziękujemy za każdą ciepłą myśl i dobre słowo. Prosimy o niedzwonienie z kondolencjami. Będziemy informować o sprawach związanych z pogrzebem. Strasznie smutni, Żona, synowie, wnuki” - taki post pojawił się w wtorek po południu na facebookowym profilu Piotra Bratkowskiego.

Piotr Bratkowski urodził 11 kwietnia 1955 r. w Warszawie. Był synem Jana Bratkowskiego, aktora i reżysera, oraz Anny z domu Karczewskiej, dziennikarki - m.in. zastępczyni redaktora naczelnego tygodnika „Po Prostu”. Maturę zdał w V Liceum Ogólnokształcącym im. ks. Józefa Poniatowskiego w 1973 r. Następnie studiował filologię polską na Uniwersytecie Warszawskim - magisterium uzyskał w 1977r.

Debiutował w 1972 r. wierszami wygłoszonymi w Teatrze Stara Prochownia, jako przerywnik w monodramie Wojciecha Siemiona „Jak to było naprawdę”, natomiast w druku - w 1974 r. w tygodniku „Kulisy” nr. 46 - artykułem o Andrzeju Bursie pt. „Opowiedzieć świat od początku”. W tym samym roku - jak podaje na stronie Instytut Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk - został współzałożycielem efemerycznej grupy poetyckiej „Argo” (istniała do początku 1975 r.), a następnie członkiem grupy poetyckiej „Moloch”. Drukował m.in. na łamach czasopism: „Nowy Wyraz”, „Literatura”, „Radar”, „Tygodnik Kulturalny”. Współpracował z wydawnictwami drugiego obiegu m.in. „Pulsem” (1978–79) - pod pseud. Agnieszka Lwowska; „Zapisem (1979), „Wezwaniem” (1982, 1984), „Tygodnikiem Mazowsze Solidarność” (1984, 1986) - pod pseud. Marek Mokotowski; i „bruLionem” (1989). W 1980 r. został przewodniczącym Koła Młodych przy Oddziale Warszawskim Związku Literatów Polskich.

W 1989 r. został laureatem Nagrody Artystycznej Młodych im. Stanisława Wyspiańskiego oraz członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich.

W latach 1990–93 z ramienia Komitetu Obywatelskiego „Solidarność” pełnił funkcję radnego warszawskiej dzielnicy Żoliborz. W latach 1990–91 był członkiem Rady Krajowej Ruchu Obywatelskiego Akcja Demokratyczna (ROAD), a po rozpadzie tej partii członkiem zarządu i rzecznikiem Ruchu Demokratyczno-Społecznego (RD-S; 1991-92).

W latach 1992–93 pełnił funkcję doradcy prezesa Komitetu ds. Radiofonii i Telewizji - był nim wówczas reżyser filmowy Janusz Zaorski.

Wiersze, recenzje i artykuły Bratkowski publikował m.in. na łamach czasopism „Po prostu” (1990) i „Krzywe Koło Literatury” (1991). W 1991 r. został redaktorem naczelnym dwutygodnika młodych „Atak” (wyszły dwa numery), a w 1992 r. - sekretarzem redakcji „Obserwatora Codziennego” (ukazywał się od lutego do maja). W 1992 r. podjął pracę w „Gazecie Wyborczej”.

W latach 1997–2002 i 2014–16 był członkiem jury Nagrody Literackiej Nike. W 2002 r. związał się z tygodnikiem „Newsweek” - m.in. kierował działem społecznym, był publicystą działu kulturalnego, a od 2011 r. redaktorem działu kultury.

„Brzmi sucho, ale to był naprawdę Człowiek-instytucja; znał wszystkich wielkich i znaczących dla historii nie tylko kultury. I wszyscy Go znali i wszyscy cenili. Nie tylko za erudycję, znakomite pióro, ale za to, że był po prostu Dobrym Człowiekiem” - napisał Waldemar Kumór we wspomnieniu opublikowanym na stronie „Newsweeka”.

W 2004 r. Piotr Bratkowski został współzałożycielem Stowarzyszenia Miłośników Kryminału i Powieści Sensacyjnej „Trup w szafie” i do 2015 r. był jurorem Nagrody Wielkiego Kalibru dla najlepszej polskiej książki kryminalnej lub sensacyjnej przyznawanej przez to Stowarzyszenie.

W 2010 r. otrzymał nagrodę Pikowy Laur, przyznawaną przez Polską Izbę Książki za najlepsze prasowe publikacje promujące czytelnictwo.

Wydał m.in. tomiki poezji: „Strefa skażeń” (1983), „Nauka strzelania” (1990), powieść „W stanie wolnym” (1983). Ostatnią jego książką była powieść autobiograficzna pt. „Mieszkam w domu, w którym wszyscy umarli (2020).

Był kibicem piłkarskim FC Barcelony, Rayo Vallecano Madryt i Polonii Warszawa.

źródło: PAP