Recenzja

Long Island

W kontynuacji losów Eilis Lacey – po mężu Fiorello zatytułowanych „Long island” odnajdziemy te same wątki i atmosferę upływających lat, pogłębione dzięki misternej fabule i narracji przedstawionej nam przez Tóibina.

Otóż, któregoś dnia do drzwi ich domu puka nieznajomy mężczyzna a irlandzkim akcentem oznajmiając zszokowanej Eilis, że jej mąż Tony jest ojcem dziecka, które urodzi jego żona. Ustalił z nią, iż oddadzą noworodka prawowitemu ojcu czyli jej mężowi. Nagle całe jej przeżyte z Tonym dwadzieścia lat zostaje przewartościowane. Ich małżeństwo z którego narodziło się dwoje dzieci: córka Rosella i syn Larry stanęło pod znakiem zapytania. Dotychczasowe przeżyte z Tonym lata nie obfitowały w niespodziewane epizody czy wydarzenia. Oboje pracują; Eilis prowadzi rachunki w firmie Ormianina pana Dakessiana, Tony wykonywał zawód hydraulika, prowadził własną firmę w czym pomagała mu Eilis.

Tajemniczy obcy mężczyzna z irlandzkim akcentem przynosząc jej wiadomość o dziecku jej męża wywrócił jej ustabilizowane życie do góry nogami. Przez jej głowę przechodziły różne myśli; jak poruszyć tą sprawę z Tonym, co na to ich dzieci, jak zareaguje matka Tony’ego, jej teściowa Francesca? Jak dalej będą żyć ze świadomością, iż w ich w miarę harmonijnym życiu pojawi się dziecko jej męża z nieprawego związku. Eilis kategorycznie odrzucała możliwość go do jej własnej rodziny.

Po rozmowie z Tonym i jego matka Francescą, która stwierdziła, że jeśli to dziecko jej syna, to ona weźmie je na wychowanie. Podjęła jedyną według niej słuszną decyzję; muszą się na jakiś czas rozstać, Eilis pojedzie do matki z dziećmi. Wszak nigdy ich oglądała na żywo, tylko z fotografii jakie Eilis dołączała do listów.

Powrót do Enniscorthy wprowadzi do jej spokojnego życia niesamowicie dużo reminescencji; spotkanie z jej matką, z przyjaciółkami, w tym z Nancy Sheridan, teraz wdowie po zmarłym George, na której ślubie spostrzegła, iż czuje coś do Jima Farrely’ego, z braćmi Martinem i Jackiem, z właścicielką sklepu, panią Kelly, a przede wszystkim z Jimem w domku jej brata Martina. Powolna, przewidywalna egzystencja Eilis wymknęła się jej z rąk. Nie zdawała sobie sprawy, iż coś więcej po tych dwudziestu latach niż przyjaźń, łączy ją z Farrelym, że są sobie bliżsi niż on z Nancy Sheridan, czy ona z Tonym.

Colm Tóibin jest zdecydowanie mistrzem prozy realizmu obyczajowego. Udało mu się ominąć pułapki stojące przez autorem małego realizmu.Jego dialogi wzbogacają narrację, tak, iż chcemy strona po stronie poznać clou opowiadanej historii, a ta wbrew pozorom wcale nie jest taka przewidywalna, o czym przekonacie się sięgnąwszy po „Brooklyn” i „Long Island”. Obie te części mają swój rozpoznawalny rytm. Taki jak nasze własne życie, jak to co do tej pory przeżyliśmy, i to co jeszcze przed nami.

W tym tkwi odwieczna tajemnica, czy to życia jako takiego, czy też przeznaczenia, które pisze nam ostrzegawcze daimonion.
Eilis Lacey-Fiorello wie o tym więcej niż my, bo to coś mieszka w niej, w jej oczach, głowie, myślach, i decyzjach, ale tu Tóibin zostawia czytelnikom rozstrzygnięcie tej życiowej próby do własnej decyzji, co czyni nas współodpowiedzialnych za dalsze losy Eilis.