Recenzja

O górze, która wybrała się w świat

Jak wiemy góry nie wędrują, no chyba, że w  prehistorycznych czasach tworzenia się polodowcowych górotworów, ale  one najczęściej wypiętrzały się  majestatycznie obwieszczając wszem i wobec swój skalisty indywidualizm.

 

 

W swojej książce Weronika Górska uczyniła wędrującą górą Małą Czantorię. Ten niespełna dziewięciuset metrowy szczyt położony w masywie Beskidu Śląskim, niecałe trzy kilometry na północny zachód od swojej siostry Wielkiej Czantorii. Góra o stromych stokach, zbudowana z gruboławicowych, krzemienistych piaskowców. Pokryta jest w większości lasami bukowo-świerkowymi, jedynie w partiach przyszczytowych istnieje kilka większych polan. I to właśnie ona, a nie Wielka Czntoria wpadła na iście zwariowany pomysł, żeby ruszyć w świat i odwiedzić swoich bliższych i dalszych kuzynów. A zaczęła od odwiedzenia Łysej Góry w górach świętokrzyskich, towarzyszyły jej w tej eskapadzie kruk, dzięcioł, bażant, sikorka, wiewiórki no i jej bukowe i świerkowe lasy, z których była bardzo dumna. Mimo swoich dwudziestu milionów lat wyglądała młodo i dziarsko.

 

Wędrowała głównie nocą, żeby nie zakłócać spokoju i ładu swoją zwalistą ponad osiemset metrową postacią.Później wdrapała się na skaliste Tatry. Po drodze jej kuzyni opowiadają, przy okazji także nam ważne fakty z własnej histori. Tatry ugościły ją między Czerwonymi Wierchami. Później poznała Giewont, który wydał jej się niezbyt mił, ale za to Gerlach, najwyższy z nich, pisze wiersze i ma niespokojną duszę.

Po tym swojskim klimacie przyszło Małej Czantorii przeskoczyć aż do Grecji, na Peloponez, gdzie żył starożytny Olimp. Po drodze dołączył do nich świstak, któremu znudziły się strome, skaliste i zimne pasma Tatr. Po dotarciu na miejsce, Czantoria zobaczyła ciepłe morze Egejskie, w kórym zażyła ożywczej kąpieli.
Olimp opowiadał jej roztaczając swój urok o swoich boskich mieszkańcach, ale Mała Czantoria zauważyła, że bardziej był zajęty sobą, a jej potrzebował tylko jako słuchaczki. Tak więc nie namyślając się długo Mała przepłynęła morze Jońskie i wylądowała u stóp wulkamnicznego Wezuwiusza zahaczając o nadpobudliwe Apeniny. I tak proszę Państwa odwiedzamy z Czantorią gburowatego Wezuwiusza, który nie posłuchał jej dobrych rad.

Lekko już zmęczona Czantoria postanawia wrócić przez Alpy na swoje stare beskidzkie śmiecie.Nie będę już wymieniał kolejnych jej skalnych kuzynów, warto abyście teraz sami zaczęli lekturę tej przesympatycznej książki o wędrującej Małej Czantorii, która tym samym rozsławiła Beskid Śląski i wzbudziła zazdrość u swojej wyższej siostry Wielkiej Czantorii. Ale i w tym wypadku sprawdza się przysłowie: "Wszędzie dobrze ale w domu najlepiej". I tak to po długiej niebezpiecznej eskapadzie Czantoria zyskała oprócz wiedzy prawdziwą przyjaciółkę „Śmieszkę”  i wiernych jej wspinaczy w osobach małego Borysa i jego cioci Weroniki, a jak wszyscy wiemy z kolejnego przysłowia „Przyjaciół poznaje się w biedzie, albo jak znoszą twoje szczęście.