Recenzja

Pandemia i inne plagi

Dla mnie osobiście jeden z najlepszych tekstów literackich jakie ostatnio czytałem. Dziennik Polkowskiego bowiem to bardzo złożony osobisty utwór, który autor w podtytule zatytułował „Notatki marzec- lipiec 2020. Na wskroś przesiąknięty filozoficzną autorefleksją nad formalnym upadkiem naszej cywilizacji. Cywilizacji Zachodu, przy czym pandemia wydaje się być tylko pretekstem do naświetlenia wielu poruszanych tu tematów z jak najszerszej perspektywy.

Mamy tu do czynienia z konfesyjnym esejem, gdzie opisy natury otaczającej wiejską siedzibę Polkowskiego stanowią prawie dotykalny obraz skrzący się od miękkich odcieni, blasków, przenicowań autorskiej palety barw.
Uzupełniają ten pejzaż utwory poetyckie, stanowiąc nie tyle ilustrację czy dopełnienie, lecz przede wszystkim rozwinięcie często ledwo muśniętych zagadnień niczym piórkiem kaligrafa.
W swoich wywodach, poglądach, ocenie jest mi Polkowski cholernie bliski, właściwie mógłbym niemo, bez wypowiadania zbędnych słów stać za jego plecami i powtarzać jak mim
przedstawianą tu panoramę losów współczesnej Polski, Europy, Świata.

Globalna przebudowa naszej cywilizacji, która trwa już od dobrych pięćdziesięciu lat, od słynnych Raportów Klubu Rzymskiego, które w czasach PRL kolportowano w powielaczowym wydruku nie skończy się na koronawirusie Covid – 19 i jego kolejnych mutacjach. Globalni banksterzy, Grupa z Bilderbergu, Soros, Gates, Rockefellerowie itp. nie po to inwestowali miliardy w różne fundacje, stowarzyszenia, grupy lewicowe, prasę, media, aby przeciągać w czasie Wielki Reset i towarzyszące mu etapy kompletnej przebudowy europejskiego i światowego społeczeństwa w ramach kolejnej inżynierii dusz. Teraz jest najdogodniejszy moment, gdyż to poszczególne państwa wprowadzają w swoich krajach kolejne restrykcje, ograniczenia, nakazy, zakazy, ustawy, rozporządzenia. A społeczeństwa zmęczone, znerwicowane, depresyjne nie potrafią wspólnie racjonalnie zareagować na ten cały „chiński wachlarz” cieni, za którymi stoją decydenci, politycy, eksperci, analitycy, doradcy. Przede wszystkim jednak brakuje nam prawdziwych przywódców, jest to związane z tym, iż mimo powstania setek różnych ngo-sów, oddolnych działań, nie wytworzyliśmy wspólnoty ideowej, ani praktyki działania. A to jest wynikiem jak pisze Polkowski upadku kultury, tej wysokiej, gdzie potrafiliśmy dyskutować przy utworach Wysockiego, Cohena,Safki, Niemena, Osieckiej, Kleyffa czy Kryla. Pomimo sieci internetowej, mediów społecznościowych jesteśmy rozpadaliśmy się na osobne wyspy, gdzie każdy sobie Piętaszkiem, na archipelagi indywidualizmu.

Dużo tu błyskotliwych przemyśleń, misternych narracji ocierających się o poezję, miejsc lirycznych przez które przebija poświata ponadczasowości, transcendencji, wiary, duchowości
rodem z najgłębszych pokładów ludzkiej myśli, Dantego, Leonarda da Vinci, Lao Tsy, Wang Li.

Jest w to także wpleciona diagnoza naszej sytuacji politycznej, między nożycami Pisowskiej I Peowskiej narracji oraz totalnej opozycji, która wykorzystuje różne fora, od medialnych, po europejskie, aby rozgrywać własną wewnętrzną wojnę przy salach pełnych międzynarodowej publiczności. To nie tylko osłabia naszą państwowość, dopiero co próbującą otrząsnąć się po postkomunistycznych aferach związanych ze służbami, WSI, Smoleńska, a nawet Katynia czy słynnej „Łączki”– kwatery „Ł” na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie, gdzie ciągle ekshumuje się szczątki żołnierzy wyklętych.

Polkowski nie byłby sobą, gdyby tak jak Timothy Snyder nie wytropił naszych narodowych mitów i przywar z perspektywy intelektualisty i wrażliwego artysty. To jego wileńskie korzenie, uformowany światopogląd składają się na czytelną i dalekowzroczną refleksję nad degrengoladą społecznych norm w społeczeństwie posttotalitarnym. Bo takie są nasze społeczne i polityczne konotacje. Uczymy się ciągle demokracji, ale często posługujemy się kalkami czy też hasłami, które mają zastąpić działania prospołeczne i lokalne. Bo demos to nie tylko budżet obywatelski, tak ostatnio reklamowany, lecz trwałe więzi i ta prawdziwa oddolna solidarność.

Polkowski przypomniał mi wiele wydarzeń, dzięki jego notatkom z wiosny 2020 roku odzyskałem ostrość spojrzenia na wiele rzeczy i zjawisk, które mi i nam umykają. Bo żyjemy i działamy w rozproszeniu, nie umiemy się bronić, nie potrafimy reagować na chamstwo, przemoc, a to też oprócz wolontariatu wyzwolił Covid. Dzięki lirycznym wstawkom poetyckim autor uzyskał dodatkową przestrzeń, pozwala to odreagować politykę, ekonomię, inżynierię społeczną, która towarzyszy Polkowskiemu, gdyż jest on zwierzęciem politycznym, społecznym, dla którego dobro naszej wspólnoty jest największym imperatywem zmuszającym do działania. I jeszcze te chwile przeznaczone na słuchanie muzyki, i to jakiej muzyki: Pieśni orkiestrowe Mahlera, Brahms. Purcell, Monteverdi, i jakie wykonanie – La Chapel Royal Collegium Vocale, Sacqueboutiers de Toulouse.
Ale ponad tym wszystkim jest rodzina, święta membrana dzięki której odbieramy sygnały płynące ze wszechświata - dziedzictwo, pokrewieństwo, tradycję, pamięć. To jest to, co w nas zostanie na zawszen pomimo pandemii i różnych jej mutacji. 

Podoba mi się, kupuję: