Recenzja

Serca Twego Chłód

Niewiele thrillerów zapamiętałem, oprócz „Milczenia owiec” i Czerwonego smoka” Thomasa Harrisa zanim rozsławiły je filmowe adaptacje. Powiem szczerze nie przypominam sobie żadnego z polskich tytułów, który powodowałby równie podwyższone ciśnienie. 

Dlatego lektura Serca Twego Chłód” Przemka Corso na początku nie wydawała mi się na tyle wciągająca, abym z jej powodu zarywał noc. A tu jak dla mnie prawdziwa petarda. Od czterdziestej szóstej strony specyficzna filmowa narracja Corso wbija mnie w fotel i do dwustu pięćdziesięciu stron nie potrafię przestać czytać, przewracać kartek, potem,już zmęczenie oczu nie pozwala kontynuować sześciogodzinnego maratonu. Ale warto było zakrapiać spojówki, robić gimnastykę oczu, bo akcja, która rozgrywa się przed nami pochodzi z samego dna ludzkiej duszy, kryjącej w sobie nieznane oblicze zła. Bo co powiedzielibyście na to, iż za kimś idzie mrok, krok w krok, i to nie ten, który widzimy codziennie pod koniec dnia za oknem, ale zło w czystej postaci.

Autor nie ukrywa przed nami tożsamości mordercy, ani tego, że to on zabija, jest sprawcą wielu cierpień. Obserwujemy jego poczynania, starannie zaplanowane, a potem ucieleśnione i wprowadzone w życie.
Po drugiej stronie mamy jego przeciwieństwo Andrzeja, zdegenerowanego policjanta z dochodzeniówki, alkoholika i ćpuna, pogrążającego siebie i swoja rodzinę. Owszem ma wrodzoną zdolność wyczuwania takich osobników jak Kuba, ale oprócz przewidywania, trzeba to jeszcze udowodnić. Gra, której jesteśmy świadkami ma drugie dno, jest nią seryjny morderca zabijający z premedytacją młode kobiety. W Warszawie oprócz mroku narasta strach, ludzie mimo wszystko starają się żyć normalnie, no może wieczorem faktycznie starają się przemieszczać szybciej.

Nie będę zdradzał Państwu fabuły czy też zaskakującej końcówki. Jedno jest pewne, Corso bardzo finezyjnie prowadzi dialogi, może w części dotyczącej wiwisekcji małżeństwa Marka z Justyną mamy dużo monologu wewnętrznego, tak ze strony Pana Mroku Marka jak i jego pięknej żony Justyny, ale przy okazji dowiadujemy się sporo o kulisach ich podobno zgodnego życia. 

Poznajemy skomplikowaną osobowość Andrzeja, degenerata, który próbuje z jednej strony rozwikłać zagadkę Kuby, jak i dopaść seryjnego mordercę. W miarę jak akcja posuwa się naprzód mrok ogarnia coraz więcej osób, prowadząc do tragicznych konsekwencji. Niby się domyślamy, co może nastąpić, ale Przemek Corso, opowiada trochę swoją historię a rebours tak jak Tarantino. Mocną stroną tej fabuły są sceny ukazanej przemocy i zła jakie wywołują. Mroczna część naszej osobowości według Corso towarzyszy nam przez całe życie, lecz uruchomiona przez splot różnych okoliczności dokonuje nad nami samosądu. Dyktuje swoje prawa.
Kolejne dwieście czterdzieści cztery strony zmierzające do kulminacji wielu wątków; uwięzienia i torturowania przez mafię, kolejnych zbrodni Kuby i seryjnego mordercy, wytropienie go przez Andrzeja, powoduje nie tylko przyśpieszenie akcji książki, ale i tętna.

Dobra lektura na koniec tygodnia, kiedy po kolejnym lockdownie znowu musimy pracować zdalnie nie wychodząc z domu.