Recenzja

Słońca bez końca

Historia życia Aleksandry, Olgi vel Kory Sipowicz, primo voto Jackowskiej, i jej twórczej drogi jest tak długa i skomplikowana jak historia jej choroby, o której pisała i mówiła szczerze pod koniec życia. Mówiła, pisała i walczyła do końca o bezpłatny dostęp do olaparibu, leku przedłużającego życie. Już nie dla siebie, ale dla innych kobiet, dotkniętych chorobą nowotworową - rakiem jajników.

Zaczynam tą recenzję niejako od końca, gdyż setki tysięcy ludzi w Polsce dotkniętych jest lub zagrożonych rakiem. Prawie dwieście tysięcy z nich umiera, gdyż dalej w Polsce jako jednym z nielicznych krajów w Europie nie działa system wczesnej kompleksowej diagnostyki. Przeczytajcie sami, Kora pisze o tym w sposób niesamowicie szczery. Właściwie obnaża chory system, którego nie potrafi zmienić żaden kolejny rząd, czy to prawicy czy lewicy. Ludzie źle zdiagnozowani, niewspółmiernie długo w stosunku do zaawansowania choroby umierają jak mrówki.

Mimo genetycznego obciążenia twierdzę, że Kora żyłaby do dzisiaj, gdyby trafiła na lekarza, który połączyłby w jeden obraz wszystkie objawy, o których informowała.
Ikona, Madonna polskiego rocka, niesamowicie inteligentna autorka poetyckich tekstów, które wyśpiewywała w oryginalny i wielce indywidualny sposób, stając się niekwestionowaną gwiazdą estrady. Przy tym, pomimo wielu traumatycznych przeżyciach; trudnym dzieciństwie, pobycie w bidulu, potrafiła to przekuć w wartość samą w sobie. Z tego wyrósł jej niełatwy charakter, upór w dążeniu do celu, niechby nawet okupiony egzystencjalnym bólem. W międzyczasie scaliła to wszystko, w jedną własną, osobistą konsekwencję – budowanie relacji w tymi, którzy według niej odpowiadali jej charakterowi, mogli coś w nieść do jej życia. Począwszy od muzyków, artystów, przyjaciół, znajomych, po fanów, którzy przyjeżdżali do niej, pomagając w najprostszych pracach; ogród, zakupy, dom.

 Budowała wokół siebie mosty dobrej energii, chociaż wiele z nich było zwodzonych, to potrafiła połączyć nimi dwa różne zdawałoby się brzegi, trudnych charakterów, indywidualności, światopoglądu, wiary.

Bardzo rzetelna, uczciwa biografia autorstwa Beaty Biały ukazuje nam Olę – Korę nie tylko z tej słonecznej i jesiennej strony. Miała różne nastroje, szanowała ludzi wyrazistych, mających własne poglądy, broniących własnych racji, ale nie tolerowała fałszu, miałkości, udawania. Wyczuwała każdego swoim własnym barometrem, często wieścił niepogodę, niezgodę, ale większości swoich znajomych wybaczała drobne błędy, licząc, że następnym razem się poprawią. Władcza, na scenie, w życiu, jak i miłości, stawiając na swoim, wzmacniała swój fundament, na którym budowała sens własnej egzystencji. Niesamowicie inteligenta, oczytana, predestynowana do tego by prowadzić własny intelektualny, artystyczny salon, potrafiła zgromadzić wokół siebie krąg fantastycznych indywidualności, i to z różnych opcji politycznych. Nie znosiła ekstremizmów, nietolerancji, zaślepienia i głupoty. O tym pisała w swoich tekstach, niczym Sylwia Plath swoich czasów walczyła słowem. Ekstrawagancka, nowatorska, a przy tym perfekcjonistka w każdym calu, jeśli chodzi o swoim sceniczny image. Każdy jej koncert był inny, wkładała w bycie na scenie całą swoją energię, kreacjonizm. W czasach PRL-u, kiedy wszędzie było zgrzebnie, ona potrafiła zrobić z kolorowej włóczki własny abakan.

Zespół, który stworzyła Maanam, nie boje się użyć tu tych słów, to była jedna z nielicznych polskich kapel reprezentujących światowy poziom i europejski spleen.
Geniusz Marka Jackowskiego jako aranżera i kompozytora i jej poetyckie teksty budowały naszą pokoleniową tożsamość, zmuszały do myślenia. Nie muszę nikogo zachęcać do poznania Kory od jej wewnętrznej mandali, którą wyniosła w genach, ale też szalonej pracy nad sobą, nad swoim przeznaczeniem.
Zapraszam Państwa wraz z autorką Beatą Biały, otwórzmy drzwi do świata Olgi, Kory, Koreńki, siądźmy wygodnie, najlepiej w hamaku i oddajmy się lekturze „Słońca bez słońca”.