Recenzja

Zdrajca

Wychowany na klasycznej trylogii Karola Bunscha „Olimpias”, „Aleksander” i „Parmenion” nie od razu zaakceptowałem szorstki styl Jonesa i tłumacza. Przyznam, że nie czytałem wcześniejszych tomów przygód legionisty, chorążego Corvusa, ale nie jest to potrzebne by wejść w klimat rzymskich podbojów i atmosfery tamtych lat, kiedy to Rzym budował swoją potęgę sięgając coraz głębiej w głąb Europy.

Tym razem dzielny wojownik Corvus po śmierci swojej ukochanej Beaty i tajemniczym zabójstwie ojca Peregrinusa opuszcza Ósmy Legion. Dezerteruje po krwawej bitwie z wojskami Dalmatów Batonem, na wieść, iż w jej trakcie traci kilku przyjaciół. Zostaje po śmierci Beaty i ojca sam. Szuka zemsty. Otrzymuje przydomek „Corvus Zdrajca”. To wymalowano na drzwiach domu jego ojca. Domu, który wcześniej podpalono. Czterej tajemniczy jeźdźcy znikają zabierając ze sobą powód dla którego zemścili się za jego dezercję na jego ojcu. Ojcu, którego tak naprawdę nie znał oskarżając go za plan rozdzielenia go z jego ukochaną Beatą. Teraz ściga zabójców, lecz sam też jest ścigany. 

Wplatuje się w wojnę między buntownikami Dalmatami i Panończykami a legionami rzymski dowodzonymi przez Severusa i Tyberiusza. Dzięki pomocy przyjaciela jego ojca niewolnika Bryta Cynbela i poznanemu panończykowi Kułakowi ucieka do obozu króla Breuków Pinnesa. Tutaj poznaje zakładniczkę dalmatynkę Mirun i jej syna Borna. Jego życie się zmienia. Odzyskuje sens, zemsta schodzi na dalszy plan. Musi podjąć kilak ważnych decyzji. On bezwzględny wojownik żądny krwi zabójca dojrzewa do zmiany priorytetów w swoim życiu. Pomimo zdrady towarzyszy z Ósmego Legionu ma swój honor. Ma swojej powody dla którego on, potomek Dalmaty Peregrinusa zdradza Rzym.

Rzym zachłanny, ekspansywny. Rządzony przez bogatych senatorów i konsulów, którzy schronieni za murami wielkiego miasta nie czują, ile stoi za tym tysięcy ofiar i tragedii.       Takich jak jego Beata, ojciec, poznany Kułak czy historia Mirun i jej synka Borna.

Legionista Corvus, jak sierżant Elias Grodin z Plutonu grany przez Wilema Dafoe musi przewartościować takie wartości jak honor, przyjaźń, wierność, poświęcenie. W tamtych barbarzyńskich czasach śmierci i chaosu staje się to podstawą jego nowej filozofii życia. Czyta zwoje z tekstami Cezara „ O wojnie galijskiej” pozostawione mu przez Cynbela. Nie wiemy, czy kieruje się zasadami w nich zapisanymi? Jedno jest pewne ratuje zakładniczkę i jej syna. Próbuje ocalić króla Breuków Pinnesa, ryzykuje własne życie...ale nie zdradzę Państwu zakończenia, bo warto zapoznać się osobiście z męską szorstką prozą historyczną Gerainta Jonesa. Myślę, że sięgnę również po Legion i „Krwawy Las”?