Wydaje się to takie oczywiste – odczuwać emocje. Smutek, radość, złość, strach i spokój. My, dorośli, rozumiemy je i umiemy je nawet nazwać. Brawo! A teraz proszę sobie wyobrazić dziecko, które właśnie zaczęło chodzić. Czy rozumie, co się z nim dzieje, gdy w złości rzuca z całych sił zabawkę o podłogę? Albo gdy się czegoś przestraszy, to czy wie, że wystarczy oswoić nieznane? Że to strach właśnie? Często zapominamy o tym, że tych wszystkich emocji, od radości po płacz, zwyczajnie trzeba się nauczyć, i nie przez rok czy dwa. To nauka na długie lata. Dlatego warto od samego początku, gdy dziecko zaczyna poznawać siebie i świat, pokazywać mu, co się z nim dzieje, gdy ogarnia je smutek czy żal. I że jedno i drugie nie jest znowu takie złe. Pomóc, a nie wymagać, by sprostało naszym oczekiwaniom. Podpowiadać, nazywać, a nie liczyć na to, by nasze dzieci odczuwały mniej (mniej, czyli mniej będą np. cierpiały, bały się, denerwowały).

 

 

Na to, że emocje można pokazać przez kolory, kilka lat temu wpadła Anna Llenas, hiszpańska autorka „Kolorowego potwora” i jednocześnie arteterapeutka i znawczyni zdrowia psychospołecznego. Stworzyła zabawnego potwora, któremu wszystkie emocje się poplątały. Sam już nie wie, co właściwie czuje! Musi się tego od nowa nauczyć. Ale od czego ma kolory?

Jak rozpoznać złość? Po tym, że jest dzika jak ogień i że trudno ją ugasić. A co się dzieje, kiedy się boisz? Anna Llenas tłumaczy potworowi: ”Robisz się wtedy malutki i nieważny. Myślisz, że nie dasz rady zrobić tego, o co cię proszą”. A gdy ogarnia nas spokój lub szaleńcza radość? I na to są odpowiednie kolory!