W rozmowie na temat książki wzięli udział Ryszard Krynicki Michał Rusinek oraz Piotr Śliwiński Rozmowę poprowadziła brawurowo Magdalena Heydel Korespondencja Wisławy Szymborskiej i Stanisława Barańczaka to nie tylko historia przyjaźni, która połączyła wybitnych poetów, lecz również opowieść o tym, jak przenieść poezję z jednego języka do drugiego, jak przybliżyć ją publiczności (w tym wypadku amerykańskiej), która nie zna istotnych kontekstów kulturalnych, historycznych i politycznych.

"Nie ma sposobności, żeby sobie tak naprawdę pogadać"

Najpierw było oficjalnie: „Wielce Szanowna Pani, pozwalam sobie niepokoić Panią w następującej sprawie: redakcja »Nurtu« byłaby ogromnie zaszczycona i zobowiązana, gdyby zechciała Pani powierzyć nam kilka swoich nowych utworów poetyckich" - pisze Barańczak w kwietniu 1972 roku. Potem już nieco mniej oficjalnie: „Panu Stanisławowi Barańczakowi z sympatia i przyjaźnią" - kreśli w 1976 dedykację Szymborska. Aż wreszcie, gdzieś w połowie kolejnej dekady, „Pan" i „Pani" znikają całkiem, zastąpieni przez „Kochanego Staszka" i „Wspaniałą Wisławę".

"Chciałoby się napisać, że popadli w przyjaźń od pierwszego wejrzenia. Tyle że oboje lubili slow life na długo przed ukuciem tego terminu, więc jak z płatka nie poszło"

Ta korespondencja zaczyna się w roku 1972, dość banalnie: oto pracownik naukowy polonistyki na UAM w Poznaniu (tuż przed doktoratem) i zarazem kierownik działu literackiego w miesięczniku kulturalnym „Nurt" zwraca się do znanej poetki mieszkającej w Krakowie z prośbą o przysłanie do druku kilku utworów poetyckich. Poetka - Wisława Szymborska - nie tylko nie odmawia, ale też - jak się okazuje - wie, kim jest młodszy o pokolenie Stanisław Barańczak, a mianowicie zarówno redaktorem, jak i poetą (ma na koncie dwa tomiki, w tym zapierający dech Jednym tchem") (.

Inne pozytywne uczucia też wchodzą w grę. Korespondencja 1972-2011

Stanisław Barańczak, Wisława Szymborska

Wydanie korespondencji Wisławy Szymborskiej i Stanisława Barańczaka uważam za fascynującą konieczność. Konieczność odnosi się do oczywistej rangi obojga poetów, fascynacja – do uobecnionej w nich różnorodnej, lecz jednakowo silnej charyzmy obojga autorów. Na charyzmę Szymborskiej składa się inteligencja, lekkość, humor, przekora, krakowski wdzięk, oszczędność słów; o magii Barańczak decyduje inteligencja, paradoks, ironia, cnoty drobnomieszczańskie, sznyt akademicki, skłonność do układania myśli w formę wykładu.