To powieść w listach, w której korespondenci rywalizują na poziomie stylu: „dzięki łaskawej hojności – czy też grze odbić – przydaje Pani moim listom cech właściwych korespondencji, jaką otrzymuję od Pani. Pani listy są wyborne, wybornością serca, ducha, stylu, ≪talentu≫”, pisze Proust do pani Williams, której listów do niego nie posiadamy (podobnie jak listów innych korespondentów Prousta, które padły zapewne ofiarą smutnej auto-da-fé). Pikanterii dodaje sprawie fakt, że sąsiedzi oddzieleni jednym piętrem niekiedy wymieniają listy za pośrednictwem poczty! W każdym razie Proust używa wobec pani Williams całego swego czaru, błyszczy humorem, obyciem, sztuką komplementu.

Kilka słów o interlokutorach:

Marcel Proust (1871-1922)

Francuski pisarz, krytyk literacki, esteta, dandys i bon vivant podupadającego świata burżuazji z przełomu XIX-XX wieku. Autor znany przede wszystkim dzięki powieści W poszukiwaniu utraconego czasu.

Marie Williams

Niewiele o niej wiemy. Urodzona jako Marie Pallu w 1885 r. poślubiła najpierw w 1903 r. niejakiego Paula Emlera, urzędnika towarzystwa ubezpieczeń morskich; w 1904 r. urodził im się syn, którego Proust miał okazję poznać. W 1908 r. rozwiodła się i przeprowadziła na bulwar Haussmanna. Dentysta został jej drugim mężem (ale nie ostatnim). Z listów Prousta wyłania się jej obraz jako bohaterki opowiadań w stylu Maupassanta, na przykład Naszego serca; wiadomo też, że pani Straus, przyjaciółka tej damy i Prousta, do której zresztą pani Williams jest zdumiewająco podobna, tak samo jak do Laury Hayman (jak gdyby Proust weryfikował w ten sposób swoją teorię, że kocha się zawsze ten sam typ kobiety), zainspirowała to opowiadanie.