Nagroda za osiągnięcia naukowe dla prof. Bogusława Śliwerskiego
24 listopada 2016 roku w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów z rąk wicepremiera Jarosława Gowina profesor Bogusław Śliwerski otrzymał wyjątkową nagrodę za osiągnięcia naukowe, w tym za wybitny dorobek.
– To, czym państwo się zajmujecie, to, co jest zawodem, misją, powołaniem, ma konstytutywny sens dla człowieczeństwa – powiedział naukowcom Jarosław Gowin, wręczając im w Kancelarii Prezesa Rady Ministra nagrody za działalność naukową.
Na czwartkowej uroczystości Jarosław Gowin, wicepremier i minister nauki i szkolnictwa wyższego, w imieniu premier Beaty Szydło wręczył nagrody 44 naukowcom. Za wybitny dorobek naukowy nagrodzeni zostali profesorowie Grzegorz Błaszczyk, Andrzej Borowski, Agnieszka Chacińska, Marek Cyprian Chmielewski, Józef Spałek oraz Bogusław Śliwerski.
Premier Gowin, dziękując laureatom, podkreślił, że obecne na sali grono osób ma fundamentalne znaczenie dla polskiej przyszłości. – Gospodarki innowacyjnej nie zbudujemy inaczej, jak opierając ją o dorobek polskich naukowców – powiedział. Dodał, że – nawet pominąwszy praktyczny, wdrożeniowy aspekt pracy uczonych – nauka ma kluczowe znaczenie dla człowieczeństwa. – To, czym państwo się zajmujecie, to, co jest zawodem, misją, powołaniem, ma najgłębszy sens – stwierdził wicepremier.
Profesorowi Bogusławowi Śliwerskiemu serdecznie gratulujemy zacnego wyróżnienia jak również najwyższej w polskiej nauce nagrody Prezesa Rady Ministrów.
Polecamy wyjątkowe publikacje Profesora wchodzące w skład wybitnego dorobku naukowego Autora:
Edukacja (w) polityce. Polityka (w) edukacji
Inspiracje do badan polityki oświatowej
Profesor Bogusław Śliwerski współtworzy elitę współczesnej nauki polskiej, toteż każda z jego książek jest wydarzeniem na skalę kraju. Na drugą połowę stycznia przewidziano datę premiery Edukacji (w) polityce. Polityki (w) edukacji, książki w dorobku Profesora wyjątkowej, gdyż obarczonej dużą dozą krytycyzmu i potrzebą demaskacji polityki oświatowej w Polsce minionego ćwierćwiecza. Postawa ta jest także (lub może: przede wszystkim) wynikiem rozczarowania, jakie towarzyszy wszystkim tym, którzy brali czynny udział w wydarzeniach przed i po 1989 r. Edukacja w polityce. jest więc rozprawą z polityką edukacyjną III RP, bezwzględnie niszczącą wszystko to, w co wierzyła Solidarność z 1989 r. W obserwacji i ocenie profesora Śliwerskiego współczesne władze łamią demokratyczne reguły praworządności, czyniąc z edukacji jedno więcej pole politycznych rozgrywek i podejrzanych eksperymentów. Blisko siedmiuset stronicowa analiza stanu współczesnego jest w ujęciu Śliwerskiego nie tylko krytyką polityki rządów (co samo w sobie miałoby znaczenie wyłącznie destrukcyjne), lecz także, poprzez wskazanie palcem, wołaniem o opamiętanie. Być może to sygnał nadciągających zmian.
DIAGNOZA USPOŁECZNIENIA PUBLICZNEGO SZKOLNICTWA III RP W GORSECIE CENTRALIZMU
Bogusław Śliwerski jest jednym z najwybitniejszych przedstawicieli polskich nauk o edukacji w ostatnich dekadach. Jego kolejne książki dokonywały „przełomów dyskursywnych” w pedagogice, a impulsy teoretyczne i empiryczne, które wnosił, odegrały ogromną rolę w kształtowaniu sposobów myślenia w edukacji i o edukacji. [...] pokazuje w sposób znakomity, poparty bardzo przekonującymi wynikami przeprowadzonych przez siebie badań, mechanizmy sprawowania władzy polityczno-edukacyjnej w Polsce.
Przedstawia, jak nowe, pełne – aby odwołać się do myśli Foucaulta – władzy/wiedzy dyskursy polityczne „przycinają” i rekonstruują rzeczywistość edukacyjną, ograniczając możliwości upodmiotowienia lokalnych aktorów życia pedagogiczno-oświatowego. W prowadzonych precyzyjnie, a jednocześnie bardzo komunikatywnie narracjach Bogusław Śliwerski pokazuje, w jaki sposób władza ustawy, rozporządzenia czy decyzji tworzy „nowy świat”, nową scentralizowaną rzeczywistość, w ramach której alternatywne sposoby myślenia i działania są marginalizowane/wykluczone. [...] Diagnoza uspołecznienia publicznego szkolnictwa III RP w gorsecie centralizmu to nie tylko książka pedagogiczna, ale także politologiczna, jej Autor bowiem ukazuje nieuchronność asymetrycznych w każdym aspekcie związków (uprzedmiotawianej) oświaty z (upodmiotowioną i bezwzględnie decyzyjną) polityką i władzą. Przedstawia, niekiedy niemal „detalicznie”, jak władza (czasami tylko dlatego, aby potwierdzić „swoją władzę”) przedostaje się do najmniejszych nawet zakątków codziennej praktyki edukacyjnej.
prof. zw. dr hab. Zbyszko Melosik (fragment recenzji)
