Recenzja

Od Schizofrenika do Oficera

Jak pisze autor w swoim tekście, niewiele jest książek o schizofrenii z których taka osoba jak on, dotknięta tą chorobą może uzyskać ważne informacje na temat jej przebiegu, faz i życia z nią. Piękny umysł, Obłęd Krzysztonia, czy Podzielone ja Langa to tylko wariacje na jednej strunie na ten temat. Szabliński wiedziony wewnętrznym przymusem, a może kierowany przez swój wewnętrzny daimonion w swojej wielowątkowej opowieści stara się opowiedzieć nam nie tylko o swojej chorobie, to jest tylko pretekst.

Przede wszystkim chce nam przekazać prawdę o swoim życiu. Odsłania się przed nami, a to świadczy tylko o jego sile, o tym, iż przeszedł najgorsze i stojąc mocno na swoim własnym osobnym fundamencie jest w stanie poprowadzić nas ponad meandrami swojej psyche. Bo to nie leki decydują o tym jacy jesteśmy, lecz głęboka wiara jaką nosimy w większości nieświadomi tego, nie potrafimy wykorzystać jej mocy. O tym pisze Krystian uważając, iż ludzie dotknięci chorobą\ami psychicznymi są w większości głęboko wierzący.

Ale warto zanim zabierzecie się do lektury tej intrygującej książki, która i mnie, skądinąd wymagającego czytelnika nie pozostawiła obojętnym przeczytajcie wierszowany prolog autora pod tytułem „ Terra Felix”, inaczej z łaciny „Szczęśliwa kraina”. Nie będę wam tłumaczył jej gęstej symboliki, bo uważam, iż jest to swoisty klucz do odczytania jej całej prozatorskiej, powieściowej warstwy. Każdy powinien sam dotrzeć do źródeł tego swoistego motta.

Choroba podaje nam jakby na tacy swoiste kody przetrwania, jeśli nauczymy się je odczytywać, to przetrwamy najgorsze. To główna teza przewodnia powieści Krystiana Szablińskiego. Wiem, to, bo opiekowałem się chorą na schizofrenię rezydencjalną Ewą D. Niestety nie wszystkie kody zdołałem odczytać, ale lekarze którzy ją leczyli wypisali Ewę ze szpitala w krytycznym momencie leczenia, bo Narodowy Fundusz Zmarłych (tak nie mylicie się, tak nazywają Polacy NFZ, tą instytucję śmierci) nie obejmował kontraktem 18 tygodni leczenia, tylko 14.

Krystian uciekał im przez wiele lat, z kraju do kraju, jak przysłowiowy baron Münchhausen wystrzelony z jednej terapii w drugą, trzymając się brzegów obłej tabletki przemierzał stany własnej podświadomości, może raczej nadświadomości, schizofrenia w swoich różnych przejawach podobna jest do halucynogennej podróży w nieosiągalne dla zwykłych śmiertelników stany podwyższonej aktywności mitotwórczej. Stwarzamy siebie jakby na nowo, z okruchów obrazów, wizji, stanów czuwania, kiedy rodzą się w nas obrazy jakby poczęte po drugiej stronie krzywego lustra. W to wszystko Krystian wplątuje własne autobiograficzne wątki, mając u swego boku czuwającego Anioła Stróżą, który nie pozwolił mu przekroczyć nieprzekraczalnego.

Dojrzał, zmężniał stając się świadomym swoich poglądów i filozofii życia mężczyzną, ojcem, pisarzem, artystą przeczuwającym, iż jego choroba przeszła w fazę twórczą, stając się inspiracją do napisania tej książki. Ja przeczytałem ją z uwagą, nieśpiesznie, odkrywając coraz to nowe ciekawe warstwy znaczeniowe, interwały pamięci, śmiałe próby okiełznania własnego daimonion, a także odważne eskapady w głąb własnej wyobraźni, jaźni i Id.