Recenzja

Próby ognia

„Próby ognia” to kontynuacja pierwszego tomu powieści Jamesa Dashnera „Więzień Labiryntu”. Do drugiej części powieści podchodziłem bardzo sceptycznie, stało się to za sprawą ekranizacji, którą obejrzałem przed lekturą, był to ogromny błąd, ponieważ film okazał się bardzo słaby i całkowicie spłycił historię zawartą w powieści. Dlatego też opiszę Wam swoje przemyślenia związane z książką nie odnosząc sie do ekranizacji.

Po tom drugi sięgnąłem w niedługim czasie po przeczytaniu pierwszej części. Przygoda Thomasa wciągnęła mnie na tyle, że przeczytanie kolejnych było tylko kwestią czasu.

Recenzja części pierwszej

Po raz kolejny wracamy do naszych Streferów. Zdawało się, że wszystkie zagrożenia już minęły, pojawienie się Teresy, ucieczka z labiryntu, wszystko to wskazywało na znalezienie upragnionego spokoju, okazało się jednak zupełnie inaczej. Labirynt okazał się jednym z etapów, a ucieczka stała się tak naprawdę początkiem nowej, niesamowitej i niezwykle niebezpiecznej przygody – Próby Ognia.

James Dashner Próby ognia

Więzień Labiryntu

Wydawnictwo Papierowy Księżyc

Bohaterowie ponownie jednoczą sie, aby zmierzyć się z przeciwnościami losu i swoimi słabościami,muszą sprostać nowym zagrożeniom, jakie niesie za sobą nowoodkryty świat. Spalona przez Pożogę planeta, stała się niezwykle niebezpiecznym miejscem, ziemia nie nadawała się do zamieszkania, a jedyni lokatorzy, Poparzeńcy nie byli do nich przyjaźnie nastawieni. Wszystko tak naprawdę okazało się kolejnym eksperymentem naukowym, a Bohaterowie stoją przed kolejną ciężką walką o przetrwanie. Nie sposób nie zauważyć, że w świetle nowych warunków, z jakimi muszą się teraz zmierzyć młodzieńcy, labirynt był tak naprawdę schronieniem, a opuszczając go, opuścili bezpieczne miejsce.

Druga część trylogii wprowadza sporo oryginalnych pomysłów i znacznie więcej akcji. W powieści dzieje się dużo i szybko, a fabuła jest niejako bardziej dojrzała i wciągająca. Nadal brakowało mi tu solidniej narysowanych postaci i indywidualności ciągnących wątki poboczne, choć jest już znacznie lepiej niż w przypadku części pierwszej.

Na koniec chciałbym tylko powiedzieć, że nie pozostaje nic innego jak przeczytać trzeci tom trylogii „Lek na śmierć", a kto nie czytał części pierwszej, powinien jak najszybciej nadrobić zaległości! 

Maciej Kamiński