.) „W muzyce nie chodzi przecież o to, żeby wyjść i pokazać, co ćwiczyłeś przez dwa tygodnie, tylko żeby się z kimś spotkać, żeby razem coś stworzyć, czegoś się z tego spotkania nauczyć”. Im bardziej wczytuję się w te słowa, im bardziej wsłuchuję się w liczne projekty Waglewskiego, tym bardziej dochodzę do stwierdzenia, że jego myślenie o muzyce jest iście filozoficzne. To filozofia spotkania, filozofia „innego”, której litera­cko patronowali Levinas czy Tischner. Muzyka jest spotkaniem, a to zakłada możliwość dialogu. To dlatego Voo Voo wypada znacznie lepiej podczas koncertów niż w studiu. Spotkanie z publicznością zachęca do porzucenia schematów, do otwarcia się na wzajemne – muzyków i słuchaczy – inspiracje. Żeby jednak tak grać, należy przede wszystkim słuchać. Stąd to uporczywe wsłuchiwanie się w świat: w muzykę afrykańską, azjatycką, polską – ciągłe przekraczanie granic.

Przekaz Voo Voo zachwycał od początku. Teksty o wyrazistym tonie zaskakują lekkością, odejściem od dosłowności w subtelną metaforę. Waglewski buduje swoją własną metafizykę codzienności, czerpiąc pełnymi garściami ze zwykłych scen życia, które dzielą wszyscy. To dzięki temu odnajdują się w nich słuchacze o różnym światopoglądzie. Inną cechą jest unikanie pouczania oraz publicystyki. W rzeczywistości teksty Waglewskiego są ciepłe, nie szokują i nie ranią.

całość recenzji: http://kultura.wiara.pl/doc/3796774.Ze-slow-z-muzyki