Pomosty Literackie 4

Zapraszamy na Pomosty literackie Spotkanie nr 4: gość: Jacek Inglot, wspominamy Tymoteusza Karpowicza

Współcześni wrocławscy pisarze mówią o swojej twórczości i przypominają sylwetki nieżyjących koleżanek i kolegów. Zapraszamy do literackiej podróży przez przeszłość i teraźniejszość.

Czas: 29 czerwca (czwartek), godz. 18.00
Miejsce: Księgarnia Wratislavia, plac Legionów 14, Wrocław

Gość wieczoru: Jacek Inglot

Pisarz wspominany: Tymoteusz Karpowicz

Prowadzenie: Gabriel Leonard Kamiński

Księgarnia Wratislavia oraz Stowarzyszenie Pisarzy Polskich Oddział we Wrocławiu zapraszają na spotkanie autorskie, czwarte z cyklu „Pomosty literackie”, które odbędzie się 29 czerwca (w czwartek) o godzinie 18 w Księgarni Wratislawia (plac Legionów 14, Wrocław). Gościem wieczoru będzie wrocławski pisarz Jacek Inglot. Spotkanie poprowadzi Gabriel Leonard Kamiński. W drugiej części spotkania jego uczestnicy przypomną sylwetkę i twórczość znanej wrocławskiego poety i dramaturga, Tymoteusza Karpowicza, zmarłego w 2005 roku.

Jacek Inglot – ur. w 1962 r. w Trzebnicy. Pisarz, publicysta, redaktor, pedagog. Autor powieści „Inquisitor”, „Quietus”, „Eri i smok”, „Porwanie sabinek”, „Wypędzony” oraz zbioru opowiadań „Bohaterowie do wynajęcia” (wspólnie z Andrzejem Drzewińskim). Ostatnio, w 2015 roku, ukazał się zbiór autorskich opowiadań pt. „Sodomion”, a w 2016 powieść-dyptyk „Polska 2.0”, ukazująca alternatywne wizje Polski przyszłości. Publikował opowiadania i teksty publicystyczne w „Feniksie”, „Nowej Fantastyce”, „Sfinksie” oraz „Playboyu”. Dwukrotnie nominowany do nagrody im. Janusza A. Zajdla. Jako autor nie ogranicza się do jednej konwencji literackiej. Pisze zarówno hard SF, jak i fantasy, horror czy historię alternatywną, dobrze sobie radzi również w mainstreamie, tworząc powieści sensacyjne i historyczne.

Tymoteusz Karpowicz (1921-2005), poeta, dramaturg, literaturoznawca, nauczyciel akademicki, tłumacz. Od 1949 roku związany z Wrocławiem, gdzie podjął studia polonistyczne i został asystentem profesora Tadeusza Mikulskiego. Debiutował jako prozaik książką „Legendy pomorskie”. Jego pierwszą książką poetycką był wydany w roku 1948 zbiór „Żywe wymiary”, potem, w czasach stalinowskich, przestał publikować. Później wrócił do aktywności literackiej, zasiadał w redakcji „Nowych Sygnałów” (1956-1957), a następnie miesięcznika „Odra” (1958-1976). W roku 1957 został prezesem wrocławskiego oddziału Związków Literatów Polskich, ukazał się wówczas również tomik poetycki „Gorzkie źródła”, a rok później „Kamienna muzyka”. W latach 60. w dalszym ciągu intensywnie angażował się w prace redakcyjne wrocławskiej „Odry”, a także warszawskiej „Poezji” (w której w latach 1965-1969 był zastępcą redaktora naczelnego). Zarazem publikował kolejne tomy poetyckie: „Znaki równania” (1960), „W imię znaczenia” (1962), „Trudny las” (1964). W 1972 ukazał się poemat „Odwrócone światło”. W roku 1973 obronił pracę doktorską na Uniwersytecie Wrocławskim (przedstawił rozprawę „Poezja niemożliwa. Model Leśmianowskiej wyobraźni”). Wkrótce otrzymał zaproszenie ze Stanów Zjednoczonych, by objąć posadę wykładowcy na uniwersytecie w Iowa. W późniejszych latach wykładał również na uniwersytetach w Chicago, Berlinie, Monachium oraz Ratyzbonie. W 1978 roku objął katedrę literatury polskiej na Uniwersytecie Illinois w Chicago. Cały czas tworzył, lecz kolejny tom poetycki, „Słoje zadrzewne”, ukazał się po długiej przerwie dopiero w 1999 roku. Karpowicz był również autorem wielu dramatów (m.in. „Wracamy późno do domu”", 1958, „Zielone rękawice”, 1960), ponadto tłumaczył z rosyjskiego. Jego poezję przekładano na angielski, francuski, niemiecki, serbsko-chorwacki, słoweński, węgierski, włoski. Zmarł 29 czerwca 2005 roku w Chicago. Pochowany został na Cmentarzu Osobowickim we Wrocławiu. Tymoteusz Karpowicz uznawany jest za jednego z ostatnich wielkich modernistów, w twórczości chętnie sięgał do problematyki filozoficzno-kulturowej. Historycy literatury uważają go za głównego (obok Białoszewskiego) poetę nurtu lingwistycznego.

i z miłości zdjęła chustkę z włosów

potem zdjęła włosy poza chustkę

potem co mogło przypominać włosy

potem co niczego już nie przypominało

zachodziła go ze wszystkich stron szyi

potem szyja zachodziła w strony

potem strony zachodziły w szyję

potem stronom było już bez stron

potem szyjom było już bez szyi

była wesoła zrywała się z ciała

potem ciało zrywała z ciała

potem co mogło nie pamiętać ciała