35 lat temu zmarł Józef Mackiewicz

Trzydzieści pięć lat temu, 31 stycznia 1985 roku, w Monachium zmarł prozaik, publicysta Józef Mackiewicz, autor książek „Kontra”, „Droga donikąd”, „Nie trzeba głośno mówić”, „Lewa wolna”. W 1943 roku, po odkryciu w Katyniu grobów polskich, udał się na miejsce zbrodni jako obserwator ekshumacji, opisał to w książce „Katyń: zbrodnia bez sądu i kary”.

Mackiewicz tradycje patriotyczne wyniósł z domu. Był młodszym bratem Stanisława Cat Mackiewicza, dziennikarza i pisarza, w latach 1945-1955 premiera rządu polskiego na emigracji.

Urodził się w Sankt Petersburgu 1 kwietnia 1902 roku. Jeszcze jako uczeń wileńskiego gimnazjum Józef Mackiewicz wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Studiował nauki przyrodnicze na Uniwersytecie Wileńskim, zajmował się ornitologią i w pamięci znajomych zapisał się jako miłośnik, znawca i hodowca ptaków. Pisywał reportaże ze swoich wędrówek po Kresach, które publikował w wileńskim „Słowie”.

W sumie Mackiewicz opublikował osiem powieści, tom nowel, trzy książki publicystyczne, kilka broszur i dwa tomy wspomnień.

Podczas okupacji Wilna przez wojska niemieckie Mackiewicz w okresie od lipca do października 1941 roku publikował w wileńskim „Gońcu Codziennym”, gazecie wydawanej po polsku przez Niemców.

W sumie opublikował tam cztery artykuły o sowieckiej okupacji Litwy, ale sam fakt pisania do „gadzinówki” stał się podstawą późniejszych oskarżeń Mackiewicza o kolaborację z Niemcami.

Wedle późniejszych interpretacji to właśnie stało się powodem wydania przez Wojskowy Sąd Specjalny Armii Krajowej wyroku śmierci na pisarza w 1943 roku.

Wyrok na Mackiewczu miał wykonać inny pisarz - Sergiusz Piasecki. Jednak autor „Kochanka Wielkiej Niedźwiedzicy” po raz pierwszy i jedyny w historii swojej współpracy z AK odmówił wykonania wyroku, bo miał wątpliwości co do winy Mackiewicza. Później ppłk Aleksander Krzyżanowski, komendant Okręgu Wileńskiego AK, podjął decyzję o uniewinnieniu pisarza. Sprawa wydania tego wyroku przez AK jest do dziś dnia niejasna. Prof. Bolecki stawia tezę, że stała za tym agentura sowiecka w szeregach AK.

W maju 1943 roku po odkryciu w Katyniu grobów oficerów polskich zamordowanych przez Sowietów, na zaproszenie niemieckie i za zgodą polskich władz podziemnych Mackiewicz udał się w towarzystwie kilku innych polskich pisarzy do Katynia jako obserwator ekshumacji zwłok. Po powrocie w „Gońcu Codziennym” ukazał się wywiad z Mackiewiczem pt. „Widziałem na własne oczy”, potem napisał książkę pt. „Katyń: zbrodnia bez sądu i kary” - jedną z pierwszych prac, w której jako odpowiedzialnych za zbrodnię katyńską wskazuje się Sowietów. W 1945 roku Mackiewicz wyemigrował z Polski.

Po pobycie w Rzymie i Londynie ostatecznie osiadł w Monachium. Współpracował z „Kulturą” Jerzego Giedroycia oraz wieloma innymi pismami emigracyjnymi, także rosyjskimi, białoruskimi i ukraińskimi.

W pisarstwie Mackiewicz często ujmował się za tymi, którzy nie znajdowali innych orędowników - „Droga do nikąd” przedstawia dramat Polaków, którzy w 1939 roku znaleźli się pod sowiecką okupacją, „Kontra” - los Kozaków, antykomunistów, którzy stanęli po stronie Niemców, a po wojnie zostali przez aliantów wydani stronie sowieckiej. Książki Mackiewicza nigdy nie weszły do kanonu lektur szkolnych.

Pisarz zmarł w Monachium 31 stycznia 1985 roku.

Był najczęściej wydawanym pisarzem w podziemnych wydawnictwach PRL-owskiego „drugiego obiegu”, jego książki ukazywały się także w Londynie, w emigracyjnym wydawnictwie Kontra.

Po latach postać Mackiewicza nadal budzi emocje. „Mackiewicz miał zawsze bardzo wielu przeciwników. Tępili go w podobnym stopniu liberałowie co konserwatyści, narodowcy tak samo jak komuniści, władze kościelne i AK-owcy. To dlatego, że Mackiewicz obnażał nieprawdziwość powszechnie przyjętej wizji historii. Pokazywał całą jej złożoność, wielowątkowość, trudności w przyznaniu komuś racji. Nie mogło się to podobać wszystkim” - uważa Włodzimierz Bolecki, autor biografii Mackiewicza pt. „Ptasznik z Wilna”.

Bolecki zauważa, że Mackiewicz w swoich książkach stale kwestionował oficjalne autorytety. Jeszcze w wydanym przed wojną tomie reportaży pt. „Bunt rojstów” piętnował sanacyjną politykę zacierania w imię polskiej racji stanu językowego, religijnego i kulturowego zróżnicowania kresów wschodnich. W czasie wojny w konspiracyjnych broszurach, a po wojnie w powieści „Nie trzeba głośno mówić” zarzucał władzom podziemnym, że przez wymianę informacji de facto współpracowały z Armią Czerwoną. W latach 60. i 70. atakował Watykan i Kościół katolicki w Polsce za ugodową - jego zdaniem - politykę wobec komunistów. Adam Michnik określał postawę Mackiewicza jak „zoologiczny antykomunizm”.

Od 2002 roku przyznawana jest w Warszawie nagroda literacka imienia Józefa Mackiewicza, opatrzona ulubioną dewizą pisarza: „Jedynie prawda jest ciekawa”.

[źródło: PAP]