Odszedł Andrzej Walicki
Odszedł Andrzej Walicki
Wczoraj, 20 sierpnia, odszedł prof. Andrzej Stanisław Walicki, jeden z największych współczesnych polskich filozofów, historyków idei, znawców Rosji, komentatorów życia publicznego i humanistów. Andrzej Walicki był członkiem PAN, emerytowanym profesorem Instytutu Filozofii i Socjologii PAN oraz Uniwersytetu Notre Dame w USA. O śmierci wybitnego polskiego uczonego poinformowała jego żona prof. Joanna Schiller-Walicka.
Prof. Andrzej Walicki należał do wąskiego grona polskich intelektualistów, których prace z zakresu historii idei i myśli rosyjskiej stanowiły światowy kanon literatury naukowej, wyznaczając standardy akademickiej rzetelności dla pokoleń badaczy. W czasie swojej kilkudziesięcioletniej kariery akademickiej szczególnie dużo uwagi poświęcił filozofii polskiego romantyzmu, społeczno-politycznej myśli rosyjskiej oraz XIX i XX-wiecznym prądom ideowym: mesjanizmowi, nacjonalizmowi i marksizmowi. Do jego ważnych prac należą m.in.: Idea narodu w polskiej myśli oświeceniowej, Marksizm i skok do królestwa wolności. Dzieje komunistycznej utopii czy też Polska, Rosja, marksizm.
Do najważniejszych publikacji Andrzeja Walickiego należą: „Osobowość a historia. Studia z dziejów literatury i myśli rosyjskiej” (1959), „Rosyjska filozofia i myśl społeczna. Od Oświecenia do marksizmu” (1973), „Między filozofią, religią i polityką. Studia o myśli polskiej epoki romantyzmu” (1983). Za publikację pt. „Rosja, katolicyzm i sprawa Polska” został nominowany do Nagrody Literackiej Nike 2003 (znalazł się w finale). Najnowsza książka prof. Walickiego - „O Rosji inaczej” ukazała się w 2019 roku.
Kilka miesięcy temu, na swoje 90 urodziny, prof. Walicki wyraził zgodę na digitalizację swoich książek przez Bibliotekę Narodową.
Walicki urodził się 15 maja 1930 w Warszawie. Był synem historyka sztuki Michała Walickiego. Początkowo studiował na Uniwersytecie Łódzkim pod okiem Sergiusza Hessena i Tadeusza Kotarbińskiego. Magisterium obronił w 1953 na Uniwersytecie Warszawskim. Doktoryzował się w 1957, a habilitację uzyskał w 1964 w Instytucie Filozofii PAN. Tytuł profesora otrzymał w 1972. W latach 50. związany był z Uniwersytetem Warszawskim. Następnie pracował w Instytucie Filozofii i Socjologii PAN – początkowo na stanowisku adiunkta, a później docenta (od 1964) i profesora (od 1972). W latach 1981–1986 był wykładowcą Australijskiego Uniwersytetu Narodowego w Canberze. W 1986 został zatrudniony na Uniwersytecie Notre Dame (USA). W 1999 został jego emerytowanym profesorem. Jako profesor wizytujący wykładał m.in. na Uniwersytecie Stanforda (1976).
W 1998 roku otrzymał Nagrodę im. Eugenia Balzana (Włochy) – najważniejszą europejską nagrodę w dziedzinie humanistyki, za wkład w badanie dziejów myśli rosyjskiej i polskiej. W 2001 roku otrzymał tytuł doctora honoris causa Uniwersytetu Łódzkiego. W 2005 roku, za wybitne zasługi dla nauki polskiej, został odznaczony przez prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski. W 2015 roku otrzymał Nagrodę Specjalną Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Został członkiem Komitetu Nauk Historycznych PAN.
